اطلاعیه دبیر کمیته مرکزی حزب کمونیست کارگری – حکمتیست
در مورد اختلاف در دفتر سیاسی حزب حکمتیست
به اطلاع همه دوستدران حزب حکمتیست، اعضا، کادرهای حزب در تشکیلات های مختلف حزب، کمیته مرکزی و همه کمیته های حزبی میرسانم که:
حزب حکمتیست، در داخل ایران و در خارج کشور، دایر است و گنجینه ای مقررات و ضوابط برای خروج از شرایط ویژه ای چون شرا یط امروز ما دارد. دستآوردهای سیاسی – سازمانی ما، برای حل مسائل بسیار حاد تر و شرایط بسیار پیچیده تری، پاسخ دارد.
اختلافات سیاسی بین گرایشات مختلف در حزب، و فاصله بین آنها، بازتاب عمق فاصله و شکافی که امروز در دفتر سیاسی سرباز کرده است، نیست.
به فرمان کارگران، کارکنان، معلمین و محصلین، همه کارکنان خدمات اجتماعی در سراسر یونان، به اراده نیمی از کارکنان جامعه، چرخها به مدت چهل و هشت ساعت، امروز و فردا در یونان متوقف است.
این صف متحد و مصمم، نیروی خود را به میدان آورده است، تا در اعتراض به سیاست های "ریاضت اقتصادی" دولت و برای مقابله با تعرض عنان گسیخته به معیشت خود و اکثریت مردم، بر افسار گسیخته طبقه حاکم لگام بزند و اراده خود را به دولت تحمیل کند.
افروده شدن صف متحد اعتصاب عمومی به تظاهرات های خیابانی و به میدان آمدن قدرت کار، بر پیکره تمام دول اروپایی، لرزه انداخته است. وحشت گسترش این اعتصابات به بخش های دیگرتولیدی و سرایت آن به کشورهای دیگر اروپا، بارگاه مشتی مفتخور و تکیه زده بر دریایی از ثروت محصول کار مردم، دول حاکم، بانکها، صندوق های مالی و پارلمانهایشان را بلرزه انداخته است.
اگر قرار بود در عالم سیاست، المپیک شعبده بازی و تردستی برپا شود، بی تردید "اصلاح طلبان" و "سبز" های ایران شانس بسیار بالایی برای کسب مدال مقام اول داشتند. در میان خیل "سیاستمداران برجسته" جهان، در میان کسانی که با تردستی خاصی نام تخریب و بمباران هوایی شهر و مساکن مردم را "صلح" میگذارند و محاصره و بستن راه آب و غذا بر روی کودکان را "تامین امنیت"، سران اپوزیسیون "اصلاح طلب" و "سبز" ایران در این نوع تردستی گوی سبقت و وقاحت را از همه ربوده اند. بعلاوه، اگر قرار بود در میان "آلزایمری های" سیاسی و صف بازندگان جدال قدرت در جهان مسابقه ای برگزار کرد، باز هم بی تردید طیف رنگارنگ شخصیت های اپوزیسیون "اصلاح طلب" و "سبز"، شانس خوبی در احراز مقام اول در جایگزن کردن اوهام و هذیانات خود با واقعیات داشتند.
باز در آستانه انتخابات مجلس، صف رنگارنگی از بازندگان جدال درون حکومتی، "شجاعانه" پلیدی ها و زشتی ها را به مصاف میطلبند! هر روز یکی دیگر از "پهلوان پنبه" های تا دیروز وزیر و وکیل و فرمانده حکومت و امروز "اصلاح طلب"، ظاهرا از سنگر دشمنی مردم پا به فرار میگذارد، یا علیرغم میل اش به
دنیای شیک دمکراسی غربی و مدیای دست به سینه اش، در ریاکاری و تحقیر هرنوع تلاش محرومین برای اندک تغییری در زندگی شان، اعجاب انگیز است. بخصوص اگر این محرومین ژنده پوش، فقیر، بی بهره از سواد، "جهان سومی" و سیاه، باشند. شکنجه کش کردن قزافی زیر مشت و لگد دستگیر گنندگانش، و نمایش این مراسم شنیع بعنوان پرچم "آزدی" لیبی، نمایش فریاد های تشکر از ناتو و جناب سارکوزی و کامرون، آینده لیبی را بیش از پیش نه تنها در هاله ای از ابهام که در تاریکی فرو برد. متحدین کمپ "پیروز"، دول غربی و بلندگوهایش، تمام مهارت عوامفریبی ژورنالیستی خود را بکار انداختند تا بلکه تلخی چنین "پیروزی" را در انظار شیرین جلوه دهند. صحنه اما چنان متعفن است که چراغانی سالن و تزئینات سفره ای که در مقابل مردم پهن کرده اند، نتوانسته است تاثیرات سموم متصاعد شده را کاهش دهد. مردم در سراسر جهان، بهت زده به ماحصل این پیروزی مینگرند!
صدام و قزافی و بن علی و مبارک، دیکتاتور و جنایتکارانی اند که به حق مورد نفرت مردمی هستند که دهها سال تحت حاکمیت آنها از ابتدایی ترین حقوق و آزادیهای سیاسی محروم بودند. ظاهرا کسی، بخصوص با شکل و شمایل "شرقی"، نمی تواند مخالف سرکوب و دیکتاتوری باشد و در عین حال از اعدام صدام
فیلم مستند "خواب ابریشمی"، که در چهار قسمت منتشر شده است، گزارش مستند و تصویری است از یکی از مدارس دخترانه تهران. این رپرتاژ با گفتگوهایی که با محصلین این مدرسه انجام داده است، تصویر زنده ای از فاجعه زندگی، رشد و پرورش در محیطی که در آن قوانین اسلام بر شرایط رشد و پرورش کودکان حاکم بوده است، را منعکس میکند. دو نسل از کودکان و جوانانی که "اسیر" جمهوری اسلامی ایران، متولد شدند. "برده وار" پا به سن نوجوانی و جوانی گذاشته اند، و چند سالی است که به میدان آمده اند. نسلی که حرف میزند، می ایستد، نمی خواهد، و میپرسد چرا و تا کی؟ نسلی که در هر جمله بیان احساسات و عواطف و تفکرش، با ساده ترین یا هوشمندانه ترین کلام به شما میگوید که دروغ نگوئید، این سرنوشت مقدر من نبود و نیست، کسانی آن را برای من آفریده اند! زندان اسلامی که برای من ساخته اید، نمورتر، مخوف تر و مسموم تر از آن است که رنگ و لعاب بر دارد! و "فنری که سی سال به زور آن را فشرده نگاه داشته اید، در حال رها شدن است"!
مدتها است کنار زدن چشم بندهایی که عمری است دستگاه"شیک و تمیز دمکراسی غربی" و سازمان ملل و کمیسیون "حقوق بشر" آن بر چشمان جهانیان زده است، به کار آگاهگرانه ای احتیاج ندارد. ریاکاری عیان رئسای این دستگاه مافیایی، چنان آشکار و وقیج عمل میکند، که شخصیت های ریز و درشت، محبوب و منفور این کلوپ حقه بازان جهان را تماما لخت و عور در صحنه و در مقابل چشمان جهانیان قرار داده است.
طرح محمود عباس رهبر تشکیلات خودگردان فلسطینی، برای درخواست عضویت در سازمان ملل بعنوان کشور مستقل فلسطین، در نطفه و بلاواسطه با مخالفت رسمی و شدید، اوباما، دول اروپایی و البته اسرائیل، مواجه شد. "قهرمانان و ناجیان" بن قاضی و لیبی، این شوالیه های "حقوق بشری" مسلح به مخرب ترین اسلحه های سرد و گرم، و مجهز به بمب و موشک و تحریم و تخریب، ناگهان مخالف تشکیل سرراست و مستقیم دولت مستقل فلسطین میشوند. امر میکنند که باید اول مذاکرات صلح آمیز دولت اسرائیل و دولت خودگردان به نتیجه برسد، و پس از نتایج آن مسئله رسمیت دولت مستقل فلسطین در سازمان ملل، طرح شود.
ده سال پیش در چنین روزهایی در مقابل چشمان بهت زده جهانیان، هزاران نفر در نیویورک قربانی یکی از فجیع ترین عملیات تروریستی شدند و جهانیان از طریق صفحات تلویزیونها، لحظه به لحظه این عملیات مخوف را که منجر به متلاشی شدن هزاران انسان بیگناه شد، مشاهده کردند. بشریت متمدن از آمریکا تا ایران، از آفریقا تا خاوردور، با بازماندگان همدردی کردند و برای قربانیان گریستند. مردم در آمریکا قربانی تروریسم اسلامی شدند. و بلافاصله همچنانکه انتظار میرفت، هیئت حاکمه آمریکا و میدیای دست به سینه، ماشه و انگشت نشانه را به طرف میلیونها مردم بیگناه خاورمیانه، ایران و افغانستان و پاکستان و آواره گان فلسطینی، که خود قربانیان سنتی انواع تروریسم ها هستند، نشانه رفتند! و مگر کسی میتوانست، کارت اعتباری جدید و چندصد میلیارد دلاری غرب برای قتل عام و بمباران و تخریب، اعتباری که جنایت یازده سپتامبر آفریده بود، را مورد سوال قرار دهد.
یازده سپتامبر ده سال پیش، هزاران نفر قربانی تروریسم اسلامی شدند، و میلیونها نفر در هراس از بازتاب این جنایات و ترکش آن به سراسر جهان، در اضطراب فرورفتند. اضطراب از گسترش میدان عمل و رقابت تروریسم اسلام سیاسی و تروریسم دولتی غرب به ریاست آمریکا. در سراسر جهان، بخصوص در غرب و
مقدمه: متنی که میخوانید بر مبنای بحثی است که توسط من تحت عنوان "سرمایه داری ایران، دو نقطه عطف مهم تاریخی" در سمینار مرکزی حزب حکمتیست، در تاریخ ۱۹ اوت ۲۰۱۱ ، ارائه شد. متن تهیه شده همان محتوا و چهارچوب را دنبال میکند، که با توجه به سوالهای مطرح شده، تدقیق و تکمیل شده است.
بحث "سرمایه داری ایران، دو نقطه عطف مهم تاریخی"، نه یک بررسی آکادمیک، که مقدمه ای بر سلسله بحثهایی است که تلاش میکند یک نگرش منسجم و پراتیکی نسبت به جامعه ایران، اقتصاد و به تبع آن سیاست و صف بندی های طبقاتی، را شکل دهد.
*********
سرمایه داری ایران، دو نقطه عطف مهم تاریخی
دلیل انتخاب این سوژه برای بحث این است که رفقای زیادی به این مسئله فکر میکنند و از زوایای گوناگون جوانب مختلف این بحث توسط رفقای دیگر مطرح شده است. و مهمتر اینکه به اعتقاد من ریشه بسیاری از سایه روشن های مختلف در مباحث سیاسی روز، به درک های متفاوت در مورد جامعه ایران باز میگردد.
متن زیر، گفنگو رادیو پرتو با ثریا شهابی است که در تاریخ ششم خرداد ١٣٩٠ ـ برابر با بیست و هفتم مه ٢٠١١، پخش شده است. این متن توسط رفیق فرزاد نازاری، پیاده شده است که توسط ثریا شهابی، ادیت شده است. با تشکر فراوان از زحمات رفیق فرزاد.
مقدمه: هلاله طاهری - ممنوعیت برقع و نقاب در اماکن اداری و عمومی در فرانسه و تعیین مجازات برای عدم رعایت آن بحثهای داغی را بر سر حق آزادی پوشش براه انداخته است. در بلژیک هم دولت در همین راستا قانونی را به تصویب رسانده است. استدلال ظاهری و عامه پسند این است که نرمهای جامعه "برتر " در هر کشوری باید از جانب همه گروهها و اقلیتهای اجتماعی رعایت گردد، و عدم سرپیچی از آن مجازات دارد. استدلال دیگر این است که "زنان مسلمان" در پوشاندن خود به طور ویژه ای که قابل قبول در جامعه مورد نظر (اروپایی) نیست، حق دیگر شهروندان را علی العموم به خطر میاندازند، چرا که "فضای رعب و وحشت" در جامعه ایجاد میکنند. جالب این است که هیچکدام از این دولتها هیچ ادعایی در رابطه با دفاع از حقوق زنان مسلمانی که نقاب و برقع دارند، نکرده اند. هیچ کجا نگفته اند که در راستای مبارزه با بی حقوقی زن در این جوامع، تصمیم دارند که این زنان را "نجات" دهند. در مقابل این
اختلاف میان احمدی نژاد و گروه بندی داخل حکومتی اش، با بیت رهبری و شورای نگهبان و مجلس، که از اعتراض احمدی نژاد به دخالت خامنه ای در غزل و نصب کابینه او، شروع شد، همچنان تشدید و تعمیق میشود. دسته بندی ها، کنار گذاشتن ها، یارگیری های جدید و گروه بندیهای جدید، در مجلس و در دولت و شواری نگهبان و میان فرماندهان سپاه و ... شکل گرفته است و هر روز دامنه اش وسیع تر میشود. صف پیشتر متحد حاکمیت، "اصولگرایان"، به هم میریزد. مقاومت و "قهر" کردن احمدی نژاد در مقابل دخالت های خامنه ای، سطح اختلاف را جای جدیدی میبرد. مقاومت احمدی نژاد در مقابل خامنه ای، عدم حضور ۱۰ روزه اش از شرکت در جلسات دولت در اعتراض به دخالت خامنه ای، آغاز دور دیگری از جدال در حاکمیت و همزمان آغاز دور دیگری از بازتاب آن در میان اپوزیسیون درون و بیرون حکومت است. این شرایط زمینه دسته بندی های جدید برای انتخابات سال آینده مجلس و انتخابات ریاست جمهوری آتی، را فراهم میکند.
عبور از احمدی نژاد، قسمت اول
پیشاکمپین های انتخابات رئیس جمهور دهم ایران، بساطی از درهم ریختگی در صفوف هر دو جناح حکومت را به نمایش گذاشته است. کمتر از شش ماه به انتخابات مانده، فعلا تا اطلاع ثانوی هیچ کدام از جناحها، نه راست و نه اصلاح طلبان، کاندیدی که بتوانند با اطمینان جناح خود را پشت سر او در روزهای انتخابات متحد کنند، در آستین ندارند.
انتخابات دهم رئیس جمهوری ایران، این مراسم درون خانوادگی جریان اسلامی حاکم که طی آن درصورت تمایل "رهبر" ممکن است از "خودی ترین خودی های" عضو باند رقیب، یا از خود فلان آیت الله عظمی و مرجع تقلید سالکن کوچه بغل دست "رهبر" هم سلب صلاحیت شود، در پیش است. در آستانه این مراسم، صفوف هئیت حاکمه جمهوری اسلامی عمیقا بهم ریخته است. بحران حکومتی سرتاپای آن را فراگرفته و شکاف در بالامجددا سرباز کرده است.
شکاف و درهم ریختگی صفوف هیئت حاکمه ایران نه به خاطر فرارسیدن فصل "انتخابات"، که خود اساسا محصول تغییرات پایه ای تری در موقعیت جمهوری اسلامی و رابطه آن با مردم است. این تغییرات بسرعت هیئت حاکمه ایران را تجزیه و آن را به یک تجدید آرایش درونی میکشاند.
روزنامه کیهان، این ارگان رسمی جمهوری اسلامی، با انتشار "بررسی رشد گروههای چپ مارکسیستی در دانشگاهها" مستقل از حاشیه نویسی های وزارت اطلاعات و پرونده سازی برای "دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب - داب"، به قماری گردن گذاشته و "دسته گلی بر آب" داده است که دود آن به چشم همه جناحهای حاکمیت، از سبز و سیاه خواهد رفت. کیهان به منظور ایحاد رعب در دل رهبران سبز، یعنی بخش رانده شده از بارگاه حکومت و با نشان دادن دشمنان واقعی نظامش یعنی خطر چپ و کمونیسم در جامعه، خواسته است با یک تیر دو نشان بزند. هم بی پایه بودن امید جناح ناراضی داخلی خود نسبت به "اصلاحات" را نشان دهد و هم همسرنوشتی همه حافظین نظام، از موسوی و کروبی تا خامنه ای و احمدی نژاد، را خاطر نشان و این صف را "بیدار" کند، و هم به جنبش کمونیستی ایران اعلام جنگ دهد.
کیهان در عین حال و مهمتر، با این اقدام و انتشار "بررسی رشد گروهای چپ و مارکسیستی در دانشگاهها"، دشمنان واقعی نظام را، جنبشی که میتواند مرگ جمهوری اسلامی را سرآغاز یک زندگی انسانی برای همگان کند، در مقابل دوستان و دشمنان خود قرار داده است. تا به دوستانش، در پوزیسیون و اپوزیسیون،